Rouw kan zich op heel veel verschillende manieren uiten. Rouwen is een normale reactie bij verlies. Door te rouwen kijkt een mens het verlies aan en gaat ermee aan de slag. Ieder op eigen manier. Rouwen gebeurt op alle fronten, met elke vezel van het lijf:

• in gedachten (hoe heeft het zo kunnen gebeuren)
• In gevoelens (verdriet, pijn, boosheid, angst, verwarring)
• In het lijf (vermoeidheid, enorme onrust, lichamelijke klachten, concentratieverlies)
• in de waarneming van de wereld om je heen (zoveel is hetzelfde en toch lijkt alles anders)
• op identiteitsniveau (wie ben ik zonder jou)

Al deze processen bij elkaar kosten zoveel energie, dat dit vaak ten koste gaat van concentratie, focus, motivatie enz.

Wanneer een medewerker te maken heeft met aangrijpend verlies, heeft dat effect op iedereen in de omgeving. Niet alleen vanwege de verhoogde werkdruk door het uitvallen van een collega, maar met name omdat betrokken collega’s niet weten wat ze moeten doen en wat ze wel en niet kunnen zeggen. Ze vermijden langzaam het contact. Verder zie je vaak. na verloop van tijd, de volgende verschijnselen:

• De rouw wordt gebagatelliseerd; “Gelukkig heb je nog een kind…..”
• Collega’s kennen de rouwende collega niet meer terug, wat vervreemdend kan werken…
• Collega’s begrijpen niet waarom de ene collega de draad weer oppakt na een paar weken en de andere collega na een jaar nog thuis zit na eenzelfde soort verlies
• Collega’s worden geconfronteerd met hun eigen verliezen, wat soms leidt tot reacties die de rouwende medewerker niet bepaald vooruit helpt
• Collega’s met vooroordelen, met name over hoe lang een rouwproces duurt; “Het is nu toch al twee jaar geleden?”