Geldt dat ook wanneer je (opnieuw) te maken krijgt met verlies, met rouw? Ik denk het wel. Onze eerste ‘beweging’ neigt naar oude patronen, oude manieren om ermee te dealen. In mijn praktijk zie ik veel verschillende reacties, patronen terug bij mijn cliënten die te maken hebben gehad met ingrijpend verlies. Volwassenen die in een voor hen nieuwe situatie terecht komen – als het ware in een nieuw schuitje – zie ik bijvoorbeeld:
- stug en stevig doorroeien met de oude riemen die ze hebben
- rondjes draaien in het schuitje en niet vooruit komen
- als verlamd in het schuitje zitten en niet kunnen roeien en niet vooruitkomen
- tegen de stroom inroeien
- het schuitje inruilen voor een ander, omdat ze niet in het ‘verliesschuitje’ willen zitten
- op zoek gaan naar ‘nieuwe riemen’ om toch vooruit te komen
- afwachten, tot iemand met zijn of haar riemen komt helpen om het schuitje vooruit te krijgen
- boos worden op de riemen, op het schuitje op iedereen die geen nieuwe riemen aan hen geeft
- niets doen en meedrijven, dobberen op de stroom en hopen dat ze ergens aan land kunnen gaan
Sommige manieren hebben misschien in het verleden wel gewerkt, maar nu niet meer. De riemen kunnen zomaar ‘te klein zijn geworden’ voor de nieuwe grotere schuit waar je in terecht bent gekomen. Als je te maken krijgt met verlies ben je eigenlijk aan het zoeken naar nieuwe ‘riemen’. En terwijl je aan het zoeken bent naar een soort van nieuwe balans, ben je ook gewoon heel erg moe, ben je verdrietig, misschien angstig, boos, voel je stress, heb je minder concentratie en focus.
Maar wat is het alternatief?
Aan elke verlies kleeft een rouwproces, of we dat nu willen of niet. Daarom is het goed om de tijd en de ruimte voor jezelf te nemen. Om rustig te overzien in welke schuit je belandt bent. Welke riemen er nodig zijn om in die nieuwe schuit ook vooruit te komen.
Rouw is als een slingerbeweging tussen het doorléven van je verlies aan de ene kant en het dóórleven aan de andere kant. Het schuitje slingert heen en weer. En botst dan weer tegen de oever van het verleden en dan weer tegen de oever van de toekomst. En dat duurt een poosje. Wanneer het je lukt om dit toe te laten kan het verlies beetje bij beetje in je levensverhaal opgenomen worden.
Wanneer je hulp nodig hebt, om dit rouwproces te doorlopen, is dit zeker geen schande. In mijn praktijk help ik volwassenen en help ik hen om uit te zoeken waarom de riemen waarmee ze roeien niet langer werken. En er misschien aangepaste riemen nodig zijn. Afgestemd op de behoeften en de wensen.
Inspiratiebron: mannagement.nl – artikel van Elleke van Gelder – ‘Roeien met de riemen die we maken’
